O Πάρντιου ήταν εκεί που είναι τώρα ο Αλμέιδα, το ερώτημα είναι το πώς ο Μεξικανός θα αλλάξει μία μοίρα που για τους περισσότερους προπονητές είναι προδιαγεγραμμένη.
Ο Ματίας Αλμέιδα υπέγραψε ένα «συμβόλαιο ζωής» με την ΑΕΚ, κάτι που σπάνια βλέπουμε στην Ελλάδα. Το θέμα όμως σε ένα συμβόλαιο δεν είναι τόσο η υπογραφή του, αλλά η τήρηση του και οι όροι αυτής.
Ο Άλαν Πάρντιου αυτό το ξέρει από πρώτο χέρι και αν μιλούσαν με τον Αλμέιδα θα του έλεγε συγκεκριμένα πράγματα. Βλέπετε το 2012 ο Μάικ Άσλεϊ εμπνευσμένος από τις συμφωνίες των Βενγκέρ και Φέργκιουνσον με Άρσεναλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο παρελθόν, είχε υπογράψει… οκταετές συμβόλαιο με τον νυν προπονητή του Άρη.
Προφανώς η συζήτηση που γίνεται στο παρόν άρθρο δεν είναι το τι πήγε λάθος στη Νιούκαστλ, αλλά το τι πρέπει να πάει σωστά στην ΑΕΚ προκειμένου το συμβόλαιο έως το 2028 να μην είναι απλά μία κίνηση εντυπωσιασμού, αλλά μία κίνηση ουσίας. Παίρνουμε λοιπόν ως παράδειγμα τον Βρετανό και αυτά που… θα έλεγε στον πρώην προπονητή της Ρίβερ Πλέιτ.
Ο Πάρντιου θα όφειλε να πει στον Αλμέιδα ότι το… μίνιμουμ για να έχει ελπίδα ένα τέτοιο συμβόλαιο, είναι να γίνει στην ΑΕΚ ότι γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Να διατηρήσει δηλαδή η ΑΕΚ και να δεσμεύσει με συμβόλαιο όχι μόνο το προπονητή της, αλλά και τους συνεργάτες στους οποίους εκείνος πιστεύει.
Ταυτόχρονα ο Αλμέιδα πρέπει να απολαμβάνει και το δεύτερο «προνόμιο» που είχαν πάντα οι προπονητές των… συμβολαίων ζωής στις ομάδες τους. Δηλαδή μία απόλυτη ελευθερία κινήσεων. Όταν στη Νιούκαστλ ο Πάρντιου ήθελε να πετάξει στη δεύτερη ομάδα τη μεγαλύτερη μεταγραφή στην ιστορία της ομάδας, μπορούσε να το κάνει, είχε λευκή επιταγή.
Αυτές είναι οι δύο πρώτες προϋποθέσεις, τις οποίες αν μπορούσε να τηρήσει ο Μάικ Άσλεϊ δεν έχει κανένας ιδιοκτήτης στον κόσμο δικαιολογία να μη το κάνει εκείνος. Υπάρχουν δύο όμως ακόμη σημαντικά στοιχεία, τα οποία θα είναι κλειδί για το αν ο Αλμέιδα θα καταφέρει αυτό που στην Ελλάδα μοιάζει… είδος προς εξαφάνιση μετά τον Γκέραρντ.
Το πρώτο είναι η στήριξη στις δύσκολες στιγμές. Είναι απλό, είναι αυτονόητο, είναι ξεκάθαρο, αλλά ταυτόχρονα είναι και το πιο σημαντικό. Είναι σχεδόν απίθανο για οποιαδήποτε ομάδα να περάσει 5,5 χρόνια ασταμάτητων επιτυχιών. Κάποιος στόχος θα χαθεί, κάποιο χρονικό διάστημα θα είναι δύσκολο. Τότε δε πρέπει να γίνει συζήτηση περί στήριξης, αυτή οφείλει να είναι αδιαπραγμάτευτη.
Το δεύτερο είναι και ο καθοριστικός παράγοντας σε πολλές περιπτώσεις. Το πόσο είναι διατεθειμένη η ΑΕΚ να επενδύσει τα επόμενα χρόνια. Στο τέλος της ημέρας στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά. Αν η ΑΕΚ έχει 1-2 ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ από εκείνες ή αν ο Αλμέιδα δεν έχει το πράσινο φως να φέρει όποιον παίκτη θέλει, μοιραία θα έρθουν οι χρονιές που δε θα είναι κοντά σε αυτό που θέλει η Ένωση, δηλαδή την κατάκτηση τίτλων και τις Ευρωπαϊκές πορείες.
Ο πραγματικός τρόπος να στηριχθεί ο Αλμέιδα είναι να γίνουν επενδύσεις. Να δοθούν λεφτά και να δοθούν με τον τρόπο που εκείνος θα θέλει, χωρίς να ανοίγει μία συζήτηση κάθε φορά που γίνεται μία λάθος επιλογή.
