Υπάρχει μια διαχρονική απορία στο ποδόσφαιρο της χώρας μας, η οποία δεν έχει βρει απάντηση και για να βρει θα πρέπει να αλλάξουν ριζικά κάποια πράγματα, αλλά και να περάσουν αρκετές γενιές από όταν παρθεί η απόφαση του να γίνει πραγματικότητα.
Η διαχρονική απορία είναι, γιατί ένας ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα στα 19 του χρόνια θεωρείται “πιτσιρικάς”, ενώ στο εξωτερικό μπορεί να πωληθεί για πάνω από 50 εκατομμύρια ευρώ;
Είναι τόσο κακό το ποδόσφαιρο της χώρας μας; δε γίνεται δουλειά στα τμήματα υποδομών; τι συμβαίνει ακριβώς και συναντάμε τόσο έντονα αυτή την αντίληψη στο ελληνικό ποδόσφαιρο;
Φταίει το ελληνικό κοινό; φταίνε οι ομάδες; φταίνε οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές; Η αλήθεια φαίνεται να βρίσκεται κάπου στη μέση σε…όλες τις προηγούμενες απορίες.
Στην Ελλάδα, βλέπουμε τις ομάδες του πρωταθλήματος να αρχίζουν να χρησιμοποιούν σιγά σιγά ποδοσφαιριστές από τις ακαδημίες τους σε μεγαλύτερη βάση. Μπορούμε να πάρουμε και ως παράδειγμα τον Παναθηναϊκό μέχρι και τη σεζόν 2021-2022. Η ομάδα του “πράσινων” είχε δείξει τεράστια στήριξη στις ακαδημίες της και βλέπαμε ποδοσφαιριστές από αυτές στη βασική της 11αδα μαζί με μερικούς ξένους. Αν κοιτάξει κάποιος όμως λίγο πίσω από αυτό, θα δει πως η ομάδα του Γιάννη Αλαφούζου, τα τελευταία χρόνια είχε απαγόρευση εισόδου στην Ευρώπη, οπότε θα μπορούσε να πει κάποιος, πως το βασικό κίνητρο του Παναθηναϊκού δεν ήταν το άμεσο κέρδος εκείνης της χρονιάς, αλλά το μακροπρόθεσμο, όταν θα μπορούσε να λύσει τα προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν και θα επέστρεφε στη “συνηθισμένη” του πορεία των προηγούμενων ετών, δηλαδή στις υψηλές θέσεις του βαθμολογικού πίνακα.
Παράλληλα, είδαμε τα προηγούμενα χρόνια πωλήσεις από τη μεριά του Παναθηναϊκού σε ποδοσφαιριστές των ακαδημιών που ξεχώρισαν γρήγορα, όπως ο Βαγιαννίδης και ο Εμμανουηλίδης.
Από την άλλη μεριά και ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός, έχουν παίκτες από τις ακαδημίες τους στη βασική 11αδα, με τον ΠΑΟΚ να αναδεικνύει πολλούς ποδοσφαιριστές τα τελευταία χρόνια, όπως τον Τζόλη ή και τώρα τον Κωνσταντέλια, παρόλα αυτά και στην περίπτωση του Τζόλη, είδαμε πως με την πρώτη του καλή σεζόν μπήκε…πωλητήριο. Ο Ολυμπιακός με τη σειρά του, είχε και αυτός παίκτες όπως ο Τσιμίκας, ο Ρέτσος κ.ά. οι οποίοι κι αυτοί πουλήθηκαν.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ακριβώς πρόβλημα για όλους. Έχουμε λοιπόν ποδοσφαιριστές οι οποίοι είχαν προτάσεις όπως π.χ. ο Τσιμίκας από τη Λίβερπουλ, προτάσεις που κανένας δε θα μπορούσε να αρνηθεί με τις ομάδες να βγάζουν αρκετά εκατομμύρια από τέτοιες συμφωνίες. Ποιος είναι ο χαμένος από αυτή την υπόθεση; Το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι ομάδες του πρωταθλήματός μας, παρατηρούμε πως δίνουν ιδιαίτερη στήριξη περισσότερο στους ξένους όσον αφορά την πλασίωση της βασικής τους 11αδας. Μπορεί να ξεχωρίζουν 2-3 παίκτες ανά σεζόν, να τους αφήνουν να παίξουν και αργότερα να τους πουλάνε, αλλά δεν τους δείχνουν ακριβώς τη στήριξη που θα έπρεπε.
Τέτοιου είδους ποδοσφαιριστές, θα έπρεπε να παίρνουν παραπάνω από μια σεζόν στήριξης από τις ομάδες τους. Πολλοί από αυτούς βρίσκονται στις ομάδες από μωρά παιδιά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να θέλει να φορέσει τη φανέλα της επαγγελματικής τους ομάδας περισσότερο από αυτά τα παιδιά. Αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να μείνουν για χρόνια στις ομάδες, να γίνουν ηγέτες και να οδηγήσουν τις ομάδες τους σε διακρίσεις εντός και εκτός Ελλάδος. Να γίνουν ινδάλματα για τα μικρά παιδιά που είναι φίλαθλοι της ομάδας. Να τους δώσουν “τροφή” για το όνειρο, να ακολουθήσουν κι αυτοί τα βήματά τους.
Β’ ΟΜΑΔΕΣ
Θετικό πρόσημο, έχει αποτελέσει η δημιουργία Β’ ομάδων από τους ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό, ΑΕΚ και Παναθηναϊκό. Μέσω αυτού του project, βλέπουμε ποδοσφαιριστές από τα τμήματα των υποδομών των προαναφερθέντων ομάδων, να ζουν τη ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή πλέον, στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ 2.
Παράλληλα, οι Β’ ομάδες, βλέπουμε να χρησιμοποιούν ποδοσφαιριστές και από την πρώτη ομάδα, τους οποίους είτε δοκιμάζουν, είτε τους βοηθούν να επανέλθουν από κάποιον τραυματισμό (βλ. Ολυμπιακός με τον Κώστα Φορτούνη).
ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι στον τρόπο λογικής των φιλάθλων. Οι φίλαθλοι και των δύο προαναφερόμενων απόψεων, έχουν δίκιο. Όντως ένας 19χρονος αθλητής δε θα έπρεπε να θεωρείται μικρός στα ποδοσφαιρικά δεδομένα, αλλά η αντίπερα όχθη έχει δίκιο να τον θεωρεί μικρό γιατί ποτέ δεν είδε έναν 19χρονο ηγέτη στο πρωτάθλημά της χώρας του.
Το ποδόσφαιρο της χώρας, θα έπρεπε να στηρίξει τους ποδοσφαιριστές του με κάθε κόστος και ειδικά οι “μεγάλες” ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σίγουρα θα χρειαστούν θυσίες, που λίγοι θα είναι διατεθειμένοι να κάνουν, κάποιος θα έλεγε και ελάχιστοι, παρόλα αυτά, ο μόνος τρόπος ανάπτυξης και προόδου, φαίνεται να είναι η “θυσία” κάποιων χρόνων και εσόδων, ώστε να μπορέσει να υπάρξει μακροπρόθεσμα και ανάπτυξη, αλλά και έσοδα.
